You live, you learn…

 

Voor al die mensen die zich aan het afvragen waren, wat is dat achterlijke kind nou weer aan het doen. Nou…ze was de Via Alpina aan het rennen van Liechtenstein naar La Chapelle d’ Abondance. Mission failed. Helaas peanut butter, dikke vette kut, ja ik kan wel janken, maar ik doe het niet.

 

 

Al jaren is dit een droom. Niet perse van Liechtenstein naar het mooie hotel van Alke rennen. Of die Via Alpina. Maar gewoon in zijn algemeen. Het liefst een maand of wat dagelijks door de natuur rennen. Me, myself and I. Oja, en mijn rugtas natuurlijk, want ineens was mijn hele hebben en houden niet meer dan een rugtas. En dat was eerlijk gezegd een heerlijk gevoel. Eén klein detail. Als je een dergelijk avontuur gaat maken, is het ook best handig om vaker dan één keer met zo’n rugtas te trainen. Dag 1 was hij nog zwaar, maar je went echt snel aan die extra kilo’s. Maar mijn scheenbeen dacht daar anders over. Kapitale fout nummer twee; als je al twee uur aan het scanderen bent in je hoofd “ het is vanzelf gekomen, het gaat vanzelf weer weg” en het wordt alleen maar erger. Dan is het wellicht verstandig om de bus te pakken op het moment dat die mogelijkheid zich voordoet. De peesschede van mijn scheen begon op dag drie te protesteren. Wat erg jammer was, want lichamelijk was ik verder topfit. Geen spierpijn, niet moe, ik had lol in mijn uppie, stampte door de modder, praatte met koeien, zag geen hand meer voor ogen in de stromende regen, maar ooh wat had ik een plezier.

Oké, mijn avontuur liep anders dan gepland maar ik ben op plaatsen geweest waar ik niet had verwacht te komen. En avontuur laat zich natuurlijk niet plannen. Vanaf Erstfeld ging ik met de trein naar Meiringen. Met onderweg een stop in Luzern. Met mijn ziel onder de arm strompelde ik door het natte Luzern. Best een mooie stad, maar na die dagen in stilte, overvalt het stadsleven me altijd. Ik kan daar geloof ik niet meer zo goed tegen. Ik was op zoek naar koffie en een gezellig plekje om te eten, maar kon niet iets leuks vinden. Het ging steeds harder regenen en het huilen stond me nader dan het lachen. Ik wilde de straat oversteken maar liep toch rechtdoor. En ineens staar ik in de allerliefste ogen die je je op dat moment kan voorstellen, heel vriendelijk zei de jongeman die bij die ogen hoorde gedag. Noem het toeval, maar ik stond ineens bij de plek die ik zocht. Een kleine bar die ook nog eens hamburgers serveerde. Precies wat ik op dat moment nodig had.  En how bizarre, maar deze jongeman wist ook precies wat ik nodig had. Hij vroeg wat ik wilde drinken. “Kaffee!”. “Kaffee Creme?” vroeg hij. “Einfach schwarz” zei ik. Ahhh, du kommst aus die Niederlande? En hij begon een beetje Nederlands te praten. “Sterk?” vroeg hij. “Ja, heel sterk en een hamburger graag”. “Met friet?” Ooohh yes, now we are talking. “Wil je er een glas water bij”. “Ja, graag!” Na mijn burger met koffie wilde ik het volgende bestellen. Je gaat toch nog niet weg, vroeg hij. Neee joh! Nu wil ik bier! Hij moest lachen. Uiteindelijk heb ik nog een paar biertjes bij hem aan de bar gedronken. En heb mijn verhaal kunnen doen, terwijl hij me ondertussen chips voerde. Deze jongeman weet niet half hoe goed hij mijn dag weer heeft gemaakt. Ik had eigenlijk zijn telefoonnummer moeten vragen, maar volgens mij was hij meer van de mannen liefde. En noem het toeval of niet, die nacht zou ik slapen in hotel Rebstock in Meiringen. Deze bar was onderdeel van hotel zum Rebstock in Luzern, dat is toch maf?!

Na Meiringen ben ik met de trein naar mijn favoriete oord Grindelwald gereden. Daar heb ik twee dagen afgewacht of mijn scheen zich zou verbeteren. De biertjes van brouwerij de harige koe, het staren naar de Noord Wand, de vreselijk stinkende knoflook frieten, hamburgers, kuchen, en slapen in mijn favoriete vakantiewoning resulteerden in wel iets minder pijn, maar nog niet voldoende herstel. Met de UTMB in mijn achterhoofd besloot ik de trein naar huis te nemen. Waar ik vervolgens de volgende dag uit frustratie veel te ver ben gaan lopen, maar uiteindelijk ging dat best oké… Nadat ik achteraf een half uur met een zakijs op mijn been in de tuin heb gezeten.

Ik had mijn vakantiedagen in Hotel Esprit Montagne natuurlijk kunnen annuleren. Maar aangezien Suus daar ook was met het team roze meisjes besloot ik toch naar Alke te gaan. Thuis ga je ook alleen maar stofzuigen. Nou ja, denken dat je zou moeten stofzuigen om het vervolgens niet te doen. Wat uiteindelijke nog meer frustreert dan niet kunnen lopen. Dus hoppa, die trein weer in. Godzijdank kon ik bij Alke weer lekker een beetje buiten spelen. Uiteindelijk heb ik daar nog drie dagen heerlijk kunnen rennen in de bergen. Alke had leuke routes voor me ingetekend op de kaart. Ook daarkan je lekker in de modder stampen, tegen bergen op klauteren, met Franse koeien praten, elke dag dezelfde mensen tegenkomen op afgelegen bergtoppen, nat regenen, verbranden, met obers flirten en vooral heel erg genieten. Maar…cherry op de taart was natuurlijk elke avond aanschuiven aan het diner van Chef kok Raf. Want uiteindelijk de echte reden dat ik 430 km door Zwitserland en Frankrijk ging rennen, was natuurlijk de Pavlova van Raf!